Lezersreacties
 |
 |
 |
 |
En dan is het zover: een uitgever wil je boek uitgeven, er is iemand geïnteresseerd in het verhaal dat je wilt vertellen. Na een periode van uitproberen, miskleunen, onmogelijke onderwerpen en een vage verhaalstructuur is het dan goed genoeg. Je bent debutant.
In mijn geval heeft het een tijd geduurd voor ik zover was. Van het eerste idee tot de geboorte van ‘De laatste winter’, daar gingen wat jaren overheen. Uren van schrijven, schrappen, opnieuw overwegen. Dikke enveloppen naar verschillende uitgevers, behoorlijke bedragen aan postzegels. Groeien tot je in staat bent om boven de ingestuurde manuscripten van de slush pile uit te steken.
Het moment dat je je eerste boek ziet, is onbeschrijfelijk. Het is misschien te vergelijken met mijn trouwdag, of de geboorte van mijn kinderen. Van een eenvoudig word bestandje in mijn computer is het via de weg van redactie en een herschrijf ronde dan een écht boek geworden.
Daarna moet je dit ‘kindje’ de wereld insturen. Dat is doodeng. Iedereen kan zich nu een mening vormen over jouw product en iedereen mag die mening ook kenbaar maken. Soms ongevraagd, soms als je er geen zin in hebt. Als je op een verjaardag bent en niet over je boek na wilt denken, komen er mensen naar je toe om te vertellen wat ze ervan vinden.
En dat mag ook, anders had je het maar diep in een la weg moeten stoppen en aan niemand moeten laten lezen.
Hoe ga je om met de mening van anderen? Al dan niet terechte kritiek? Soms hebben lezers ook gelijk met hun opmerkingen en leer je als schrijver daar weer van. Maar hoe moeilijk is het om geen last te hebben van andermans meningen bij het schrijven van een volgend boek?
Ik kan je zeggen, dat is best een uitdaging in het begin. Niet iedereen houdt van je schrijfstijl, niet iedereen staat achter de keuzes die je in het verhaal gemaakt hebt.
Dan zou je wel willen roepen: Ja, maar dat heb ik zó bedoeld…!
Natuurlijk doe je dat niet, maar je hebt er eigenlijk wel eens zin in. Je bent tenslotte ook maar een mens, en je hebt je best gedaan…
Nu ik met mijn tweede roman bezig ben, lees ik tijdelijk even geen reviews meer.
Ik heb gemerkt dat ik anders mijn eigen intuïtie niet meer vertrouw. En als je een verhaal wilt vertellen, moet je je kunnen laten meeslepen, dan moet je je onderdompelen zonder te worden afgeleid.
Als je een perfectionist bent wil je ieders mening respecteren, iedereen tevreden stellen.
Ik realiseer me dat ik dat niet kan. Dat er zoveel smaken zijn als er verschillende typen mensen op de wereld zijn, dat sommige lezers je boek aan iemand anders zullen aanraden en dat anderen het juist zullen afraden aan hun vrienden of familie.
En is dat erg? Nee. Zelf hou ik ook niet van alle boeken die ik gelezen heb, zelf heb ik ook wel eens spijt van een boek dat ik gekocht heb.
Zonder lezers geen schrijvers.
Het is toch waar je het uiteindelijk voor doet: je wilt gelezen worden.