Loslaten
 |
 |
 |
 |
Het is vandaag 21 jaar geleden dat ik moeder werd. Onze dochter Mette werd op die dag om 10.15 uur geboren en ons leven was nooit meer hetzelfde. We waren ineens ouders, we moesten voor dat kwetsbare wezentje zorgen. Intussen is ze niet meer zo kwetsbaar: ze studeert aan de universiteit en begint aan een fase van haar leven waarbij wij als vader en moeder een heel andere rol spelen. Het is ontzettend leuk om te zien hoe zij zich ontwikkeld heeft tot een prachtige jonge vrouw.
Ik moet er niet aan denken dat er iets met haar gebeurt. Een paar weken geleden ging zij op studiereis naar Gambia. Toen ze zei dat ze was ingeloot was mijn eerste gedachte: dat is zo ver. Heel even ging het door mijn hoofd dat als er iets gebeuren zou, ik haar dan niet zomaar zou kunnen ophalen. Het was een van de verschrikkelijkste gedachten die je als moeder kunt hebben.
Kort voor zij vertrok gebeurde er in onze familie iets heel ergs. Ons zevenjarige nichtje kwam om bij een auto ongeluk. Ons leven stond op zijn kop, we probeerden er te zijn voor mijn schoonzus. Haar was overkomen waar ik bang voor was: ze is haar kind kwijt.
We zagen dat, net als in ‘De laatste winter’ iedereen anders reageert. Daarin heb ik de vermissing van een zoon en broer geschetst, met alle gevoel van ontreddering en verdriet. In het verhaal heb ik geprobeerd te beschrijven hoe traumatische gebeurtenissen een gezin kunnen ontwrichten en hoe mensen op hun eigen manier met de dingen omgaan.
Sommige mensen trekken zich terug, andere gaan juist dingen doen. Af en toe zijn er zelfs reacties die wij niet van elkaar begrijpen. Dat onlokt ons soms de opmerking: ‘Dat zou ik zo nooit doen.’
Maar is dit eigenlijk wel zo? Kunnen we met honderd procent zekerheid van te voren zeggen hoe wij zouden reageren? Ook hierover gaat het in De laatste winter.
En toch moeten we onze kinderen loslaten en hen hun vleugels laten uitslaan, net als wij dat vroeger zelf hebben gedaan.
Vandaag ben ik me er extra bewust van dat het niet altijd vanzelfsprekend is dat we onze kinderen groot zien worden. Dat het ons soms, vanwege de omstandigheden wordt afgenomen. Hoe je als ouders dan weer de kracht moeten vinden om verder te gaan, daar heb ik helaas geen antwoord op.
Vanavond houd ik mijn dochter extra stevig vast. Om haar daarna weer los te laten, zodat ze haar eigen weg in het leven vinden kan. Maar ik zal wel aan de zijlijn blijven kijken en haar als het nodig is, weer bij de hand nemen.